Terapia czaszkowo–krzyżowa, inaczej terapia cranio–sacralna, to odłam osteopatii, często nazywany osteopatią kranialną. Polega na delikatnej manipulacji i uciskaniu punktów w obrębie czaszki, miednicy, przepony, klatki piersiowej oraz kości krzyżowej.
Terapia czaszkowo–krzyżowa jest terapią powięzi, za jej sprawą następuje rozluźnienie struktur łączno–tkankowych, których napięcie może powodować kłopoty zdrowotne, zarówno somatyczne, jak i emocjonalne. Terapię cranio–sakralną cechuje więc podejście holistyczne do organizmu człowieka.
To, w czym może pomóc TCK, to uwolnienie wszelkich zablokowań kostnych oraz membranowych, a tym samym przywrócenie równowagi w ciele i powrót do prawidłowego funkcjonowania całego organizmu.
- fluktuacja płynu mózgowo–rdzeniowego
- mobilność struktur kostnych czaszki (w obrębie połączeń, jakimi są szwy)
- ruch kości krzyżowej
- mobilność ośrodkowego układu nerwowego
- napięcie układu oponowego
Istnieje również aspekt emocjonalny i pojęcie pamięci tkankowej.
To w tkankach gromadzą się ładunki emocjonalne, które kumulowane latami potrafią objawiać się różnymi wzorcami zachowań oraz powodować ból.
Powięź to swego rodzaju magazyn zbierający informacje o doświadczeniach i zdarzeniach fizycznych oraz emocjach, które temu towarzyszyły.
Czasami, po traumatycznym zdarzeniu, możemy uleczyć głowę uczęszczając do psychoterapeuty, jednak jeśli nie uleczymy ciała, zapisane w nim emocje będą wciąż utrudniać codzienne funkcjonowanie.